Οδηγώντας
Το καλοκαίρι, αν βρεις «τρύπα» και κινηθείς αντίθετα από ό,τι όλοι οι άλλοι, μπορείς και να οδηγήσεις και να απολαύσεις στην όποια Τέλεια διαδρομή, ειδικά σήμερα, οπότε, επιστρέφοντας στο... πάρα πολύ χθες, ψάχνεις και βρίσκεις ενδιαφέροντα στοιχεία οδήγησης και σε μικρά, έξυπνα αυτοκίνητα, όπως είναι το Citroen DS3.Δε δοκιμάσαμε ακόμη το πολλά υποσχόμενο VW Polo GTi (σ.σ.: οι Γερμανοί, οι δικοί μας της ΑΒ, το έβαλαν δίπλα σε Cooper S και σε καλή ΜiTo, και πρώτευσε!), αυτοκίνητο που πάντως φιλοξενείται στις σελίδες του τεύχους, σε σύγκριση μάλιστα με το «καλυτερότερο» όσο και σκληροπυρηνικό της «κλάσης», την Clio RS. Παραπονεμένοι, πάντως, δε μείναμε...
Audi Α1, λοιπόν, και, αν εξαιρέσεις την παράλογη τιμή του αυτοκινήτου «μας» (σ.σ.: περισσότερα από 30.000, σχεδόν 34.000 ευρώ!) και την επιλογή της αντιπροσωπίας, που δε μας διέθεσε και τη σωστή, τη «μικρή» εκδοχή 1.2 (έστω χωρίς DSG), πρόκειται για εξαιρετικό σύνολο, που μόνο η Audi μπορεί να δημιουργήσει.
Πρόκειται για «το μωρό του Α8» σε επίπεδο ποιότητας και ευκολίας στη χρήση, και δεν υπερβάλλουμε. Δεν έχουμε λόγους να το «φτιάξουμε», αναβαθμίζοντας τη θέση του, απλά και μόνο γιατί δεν έχει σχέση με αυτοκίνητο τύπου GTi, που σε προκαλεί να το οδηγήσεις, υποβαθμίζοντας ατέλειες. Από την άλλη, όπως ουδείς μπορεί να φτιάξει Mini πλην της ΒΜW, έτσι και με το Α1. Ας δοκιμάσουν στο Μόναχο και στη Στουτγάρδη, ή ακόμα και στην Ανατολή. Καμία ελπίδα. Είναι μοναδικό, αρκεί να ξέρεις βέβαια τι θέλεις, και εννοείται πως δεν υπάρχει θέμα ουσιαστικής σύγκρισης με το Mini, που παραμένει στη δική του κλάση. Σε «ασύγκριτη» κατηγορία και σε αυτό το επίπεδο, το μέλλον θα δείξει αν το ίδιο ισχύει και για το Α1, που πάντως τυπικά στο δρόμο του θα βρει το αδελφό Polo (σ.σ.: το 1.2 με DSG η επιλογή μας, μακράν...) και τις αντίστοιχες εκδόσεις της ΜiTo και του DS3.
Εξαιρετικές προτάσεις, αλλά δεν είμαστε σίγουροι και με τα χίλια ότι κοιτάζονται με το μικρότερο Audi. Ρισκάροντας, και με τη λογική «τα πάντα κρίνονται και συγκρίνονται», θεωρητικά θα βάζαμε δίπλα στο μικρό Α1-1.2-105 hp και ένα ακριβό iQ 1.33 με υψηλό εξοπλισμό. Θα είχε ενδιαφέρον ειδικά για νέες κυρίες με άποψη, που τις έχει κερδίσει το Audi και σχεδιαστικά.
Από τα σουπερμίνι, εκτόξευση στα μεσαία «προς μεγάλα», με το S60 της Volvo να μας εντυπωσιάζει σε σχέση με το προηγούμενο μοντέλο (σ.σ.: καμία σχέση!), και όχι μόνο. Εννοείται πως «οδηγώντας» συγκρίνεται και με τις γερμανικές προτάσεις κύρους, αλλά σε αυτήν την περίπτωση το κόστος παίζει το ρόλο του. Προσφέρεται σε «τιμή ευκαιρίας!», οπότε με αυτήν τη λογική -που πάντως δεν είναι η δική μας ακόμα και σήμερα- στο δρόμο του βρίσκει μόνο το «μικρό» Α4 με τους 122 ίππους, έκδοση-αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς των ανθρώπων της Kosmocar.
Στην ουσία, αν θέλεις «γκαζάτη» μπερλίνα με μοντέρνα σχεδίαση, αρχοντικό πάτημα και ανάλογους χώρους, είναι μονόδρομος, παίζοντας και με ατού στο άτυπο παιχνίδι των εντυπώσεων με τα ανταγωνιστικά και επίσης εξαιρετικά Opel και Ford (σ.σ.: έρχεται και το Μοndeo 2.0Τ), χωρίς να υποτιμούμε την Alfa 159 1750 και το «9-3», που παραμένει ζωντανό και ανταγωνιστικό, χάρη και στα «τρικ» της Βακάρ.
Το Volvo δείχνει και είναι μία κλάση παραπάνω σε σχέση με όλο το εξαιρετικό πακέτο που κατατάξαμε στις προηγούμενες γραμμές. Υπεράνω τιμών, πάντως, χωρίς το ατού «δεν ξεπερνώ τα 30.000 ευρώ», με τα δικά μας μέτρα, ας μείνουμε ψύχραιμοι. Δε συγκρίνεται με καλά στημένη 2λιτρη «320», όπως η ανθρακί της αντιπροσωπίας με το τιμόνι επιπέδου σειράς Μ, ούτε με τις καλές C-Class (σ.σ.: η C250 ψάχνει για αντίπαλο στην κατηγορία) ή τα αντίστοιχα «200άρια» της Audi με κωδικό Α4 και Α5. Πανάκριβες, αλλά εξαιρετικές, κορυφαίες κατασκευές!
Την Χ5 τη δοκιμάσαμε στο Πήλιο! Την τελευταία έκδοση 35i με το φρέσκο κινητήρα. Τι να πούμε; Καταρχήν, αν έχεις υπομονή, και αξιοποιώντας κινητήρα και κιβώτιο, μπορείς να την «κρατήσεις» στα 11 λίτρα/100 χλμ. μικτής διαδρομής, με την εθνική οδό να μην υπερέχει του επαρχιακού δικτύου. Γενικότερα, πρόκειται για την καλύτερη Χ5 «ever». Συγκρίνοντας το γερμανικό σύνολο, παραμένει το καλύτερο μεγάλο SUV στην άσφαλτο, με ποιότητα κύλισης στο επίπεδο της «7άρας»! Αν με την Χ1 δεν έχεις λόγους να αγοράσεις πλέον «3άρα», αντίστοιχα, με την Χ5 δεν έχεις λόγους να πάρεις την «5άρα» μπερλίνα. Έχεις την ταχύτητα, αφού τα 7 δλ. που είδαμε στο... παραδοσιακό «0-100» δε σηκώνουν αμφισβήτηση, έχει το πρεστίζ της φίρμας και, από τη στιγμή που μπορείς να κρατήσεις την κατανάλωση σε επίπεδα που δε θυμίζουν... δεινόσαυρο, γιατί να στραφείς πιο κάτω;
Με την ευκαιρία, είναι σαφές: Την ξεχάσαμε την «5άρα» στα Αριστεία της Αυτοκίνησης και, όσο και αν η σημείωση σοκάρει, αυτή είναι η πραγματικότητα. Μακάρι οι συνάδελφοι στα 50 χρόνια του περιοδικού μας να την τιμήσουν!
Ολοκληρώσαμε με το Duster της Dacia, στο γνώριμο, όσο και απαιτητικό περιβάλλον της ¶νδρου, εκεί όπου οι χωμάτινοι δρόμοι αναγκάζουν ακόμα και το οικογενειακό Qashqai να δυσκολεύεται. Δε μασάει ο «Ρουμάνος», είναι το συμπέρασμα, ακόμα και σε έκδοση 2WD. Ατού, επί του προκειμένου, οπότε δεν παίζουν ρόλο η τιμή, οι χώροι και κυρίως η ανάρτηση. Το τότε Forester, του «φτωχού»; Απλά, το Dacia Duster. Όταν έρθει και βάλουμε στο χέρι το 4WD, θα καταθέσουμε και το συμπέρασμά μας σε σχέση με το κατεστημένο της κατηγορίας, πέρα βέβαια από το σήμα της μάρκας στη μάσκα, και όχι μόνο.
Όλα στο φως, λοιπόν, και, ακόμα και αν μας στοιχίζει αρχικά κάτι περισσότερο, σε διαδρομές 3.000 χλμ. σε περίπου ένα μήνα χρησιμοποιήσαμε τη Shell V-Power. Mας δίνει την αίσθηση, και έχουμε την εμπειρία ώστε να μη μας ξεγελούν οι επιλογές μας, ότι οι νέοι, οι σύγχρονοι κινητήρες το «κάνουν αλλιώς» με δαύτη, κυρίως σε απόκριση στο γκάζι και σε βάθος στη λειτουργία του κινητήρα, κάτι που σου επιτρέπει να τον δουλεύεις σε πιο χαμηλές στροφές!
Πάντως, θα επανέλθουμε με μετρήσεις και συγκρίσεις, ώστε να μη μείνουμε στην αίσθηση και σε συμπεράσματα «εμπειρίας».
Με την ευκαιρία, κρίμα που σε αρκετές περιοχές το σέρβις του δικτύου της Shell, όταν ΔΕΝ πρόκειται για «εργοστασιακή μονάδα», υπολείπεται της ποιότητας καυσίμου που διαχειρίζεται.
Μάγκας!
Για τον Δημήτρη Παπανδρέου το σχόλιο, που πάντως δεν έχει να κάνει με τις επιδόσεις του «Doberman» σε πίστες και βουνά που ο υπογράφων έχει ζήσει από πρώτο χέρι. Το σχόλιο αφορά το πώς διαχειρίζεται ένας «χορτάτος» εκδότης με άποψη, εντιμότητα και χαρακτήρα, αλλά και το απαραίτητο στιλ, τα πράγματα σήμερα. Τα λέει όλα το εξώφυλλο του περιοδικού του «Φουσκωτό», αλλά μη μείνετε σε αυτό. Διαβάστε και το ψαγμένο editorial του Δ.Π., με μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις. Εννοείται πως «ζηλεύουμε» καλοπροαίρετα την προσπάθειά του, όπως εκφράζεται και μέσα από το περιοδικό Auto Classic που κοσμεί τα περίπτερα, και μακάρι και τις προθήκες όλων των εμπλεκομένων στο χώρο. Απίστευτη, «για το σήμερα, αλλά και για πάντα» εκδοτική προσπάθεια με μηδέν διαφημιστικά έσοδα, που προδίδει τη δυναμική όσο και την ποιότητα του χώρου των Ιστορικών αυτοκινήτων στην Ελλάδα, όπως και βέβαια των ανθρώπων που εμπλέκονται σε αυτόν.
Στέλλα Καραμουσαντά
Η Στελλού των Τεχνικών Εκδόσεων και των 4Τροχών, κατά την ταπεινή μας άποψη η πιο καλή μαθήτρια της κ. Σοφίας Καββαθά, ο δικός μας άνθρωπος. Σε project γιατί έτσι, σε άλλα, πιο δύσκολα και διαχρονικά (από τον Ντε ¶νταμιτς και το «Γίνε» μέχρι την εκδήλωση με τους πίνακες ζωγραφικής και τα 4 Road Movies) και γενικότερα ένα όπλο μεγάλου βεληνεκούς στη «μηχανή» μας. Μαζί μας περίπου δεκαπέντε χρόνια, αφού, ακόμα και τα τελευταία τρία, οπότε είχε την ευθύνη του μάρκετινγκ και των περιοδικών των Εκδόσεων Λυμπέρη, ήταν δίπλα μας με συνέπεια.
Όχι, δεν έπαθε τίποτα. Λείπει, στα boss μας, στην ομάδα μας, στον «μπάτσο», στους οικονομικούς, σε όλους μας, αφού από το τέλος του προηγούμενου μήνα σταμάτησε η συνεργασία με τον όμιλό μας.
«Φάτσα», όσο ήμασταν σε διακοπές, έλειψες μεν, αλλά ελεγχόμενα. Τα δύσκολα έρχονται. Για σένα; Ό,τι καλύτερο! Από την καρδιά μου και από την ψυχή όλων μας, άπαιχτη!_ Σ. Χ.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΕΛΙΑΣ
Πάρ’ τους τα όλα, κορίτσι μου
Είμαι βέβαιος ότι τη Μαρίνα Λιτβίνοβα ελάχιστοι τη γνωρίζουν. Λογικό, καθώς ούτε διακοπές στη Μύκονο κάνει σαν την Τζούλια, ούτε έχουν κανένα λόγο τα μεσημεριανά να ψάξουν αν κάνει βόλτες με τον καλό της στην ¶νδρο σαν την κυρία Ελένη. Επίσης, θεωρώ δεδομένο ότι δεν πήρε πρόσκληση για το γάμο του Νικολάου και της Τατιάνας, ούτε παρευρέθηκε σε αυτόν του Αντώνη και της Δήμητρας στη Σαντορίνη. Αστακό στην Ελούντα παρέα με τον Ντέμη και τη Δέσποινα το θεωρώ απίθανο να έφαγε, ενώ βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι δε θα τη δούμε ποτέ σε γκαλά μόδας όπως την ευτραφούλα -είναι πιο γλυκό από το «ευτραφής»- κόρη του τέως.
Θα μου πείτε τι ρόλο μπορεί να παίξει, λοιπόν, στη ζωή μας και γιατί θα πρέπει να ασχοληθούμε μαζί της, αν δεν έχει κάνει τίποτα από όλα αυτά... Η Μαρίνα Λιτβίνοβα ήρθε κάποτε από τη Ρωσία με την Ελληνίδα μητέρα της και την αδερφή της, αφήνοντας πολύ μακριά το Ρώσο πατέρα της. Η μάνα της ξαναπαντρεύτηκε, και μαζί με την αδερφή της Μαρίνας κύλησαν στα ναρκωτικά. Η Μαρίνα προσπάθησε να διαλέξει άλλο δρόμο. Επέστρεψε ύστερα από χρόνια στη Ρωσία, όμως βρήκε τον πατέρα της παντρεμένο και πάλι και αλκοολικό. Δεν το έβαλε κάτω. Γύρισε στην Ελλάδα και ερωτεύτηκε. Το... έγκλημά της ήταν η συγκατοίκηση με τον μόλις είκοσι ημερών αγαπημένο της. Ο τελευταίος έλειπε όταν η αστυνομία μπήκε στο σπίτι. Βρήκαν τη Μαρίνα και ναρκωτικά στο μπαλκόνι. Κατηγορήθηκε για συναυτουργία, και η ποινή ήταν 7 χρόνια. Έμεινε τα 3,5 στη φυλακή, και στο διάστημα αυτό έβγαλε το γυμνάσιο και το λύκειο, δίνοντας εξετάσεις συνοδευόμενη από αστυνομικούς. Πριν από δύο μήνες πέρασε στη Νομική με περίπου 18.500 μόρια. Ταυτόχρονα, κέρδισε την έφεση που είχε ασκήσει, και είναι πλέον αθώα. Μόνο που αυτό συνέβη μετά την αποφυλάκισή της.
Με άλλα λόγια... τούτος ο τόπος θα πρέπει να ντρέπεται. Αντίθετα, η Μαρίνα βρήκε στήριγμα στην κοινωνία της Θήβας -από ό,τι λέει η ίδια- και στον υπεύθυνο σχολείου των γυναικείων φυλακών Ελαιώνα. Αυτοί θα πρέπει να καμαρώνουν.
Η Μαρίνα ζητά σήμερα 1,5 εκατ. ευρώ αποζημίωση. Ζητά πολύ λίγα. Διότι ποιος μπορεί να κοστολογήσει τα χρόνια που της έκλεψαν, στέλνοντάς τη άδικα στη φυλακή και εκδικάζοντας την έφεσή της με τόσο μεγάλη καθυστέρηση. Πάρ’ τους τα όλα, κορίτσι μου. Όσα και να τους πάρεις, πάλι θα σου χρωστάνε. Κι αυτοί, κι εμείς, που τους στείλαμε εκεί που τους στείλαμε με την ψήφο μας και την ανοχή μας. Είναι και είμαστε όλοι ένοχοι, και γι’ αυτό δε χρειάζεται ούτε δικαστική απόφαση, ούτε να αποφανθεί το εφετείο._ Κ. Μπελ.